Ik zit bij de kapper in de stoel en zit heerlijk weg te zakken met het tijdschrift ‘runners world’.

Zit een artikel te lezen over een man met de verschrikkelijke ziekte Altzheimer. Hij verteld in het artikel over hoe deze ziekte zijn hersenen langzaam aan het opeten is en hoe meer hij beperkt wordt in zijn leven. Hardlopen was voor hem altijd een passie in het leven. Het lekker naar buiten gaan, hoofd leeg maken, thuis komen met een ongelofelijk voldaan gevoel.

Dan droom ik weg bij mijn eigen gevoel, want wat hij verteld is zo herkenbaar en het benauwd me bij het gevoel dat ik het niet meer zou kunnen doen of nog sterker dat mijn loopmaatje niet meer met me zou kunnen mee lopen. Jeetje dan zou lopen voor mij nog minder betekenis hebben.

Tuurlijk loop ik om mijn lijf fit en gezond te houden en vind ik het heerlijk om soms het uiterste van mezelf te vragen. Maar het niet meer samen lopen met haar, dat maakt het wel veel minder waardevol. Het is niet alleen het lopen, het zijn de gesprekken die je samen hebt. De ene keer dan is er een van ons knetter slecht te pas en moppert de eerste kilometers flink van zich af, maar we komen altijd lachend en opgelucht terug. En zijn we blij dat we gegaan zijn. De andere keer zijn we zo rebels dat we soms moeten stoppen omdat we zo de slappe lach hebben. Lopen en gieren van het lachen is dan niet de perfecte combinatie samen. Ik weet zeker dat onze loopjes ervoor heeft gezorgd dat er een vriendschap voor het leven is en ben daar ook heel dankbaar om. Binnenkort zullen we samen een loop doen in Schoorl, door verschillende redenen is er vertraging in de training gekomen. Maar daardoor laten we ons niet uit het veld slaan. Lukt het niet… er is vast ergens koffie te krijgen en kunnen we genieten dat we het samen hebben kunnen doen