Kort geleden was ik uitgenodigd om een gezellige avond te organiseren in een kleding winkel. Het doel was dat klanten eens lekker in de watten gelegd moesten gaan worden en daarnaast de nieuwe kledinglijn konden bekijken… Zowel door de deelnemende bedrijven is er reclame gemaakt voor deze avond als in de regionale media.
Hapje & een drankje, lekkere massage, nageltjes laten lakken, je haar laten knippen en/of stylen, trendy sieraden…conclusie een top avond voor ons vrouwen!
Halverwege de avond komen er twee vrouwen de winkel binnen, een jonge vrouw in een rolstoel die voortgeduwd werd door de andere vrouw. Ze gaan recht op hen doel af…Trotz!
De dames waren speciaal gekomen voor mij om informatie te krijgen over de mogelijkheden van permanente make-up. Na alle info die ik had gegeven gingen de dames enthousiast de winkel uit.
Een week later krijg ik telefoon… ja hoor de dame in de rolstoel. Ik heb de knoop doorgehakt en ik wil permanente make-up, alleen ik heb MS en kan dit? De MS was op het moment rustig en dit mocht geen obstakel zijn en hebben we de afspraak door laten gaan. Erg spannend dat ik een afspraak heb staan om permanente make-up te gaan zetten bij iemand die blind is. Hoezo blindelings vertrouwen?!?
Wat een bewondering heb ik voor haar!
Je bent begin twintig jaar, opeens begin je heel slecht te zien en tevens wordt je beenfunctie minder. Je gaat naar boven en binnen een paar uur ben je verlamt en blind. Bizar toch! Als ik er aan denk vliegt me de angst aan.
Je krijgt de diagnose MS (Multiple Sclerose is een chronische ziekte van het centraal zenuwstelsel). Je zult nooit meer zien en houdt een beperkte beenfunctie, waardoor je rolstoelafhankelijk blijft. Dat is als twintiger toch niet te bevatten! In je bloei van je leven, stappen, vriendjes, uiterlijk, kleding, je opleiding en dan veranderd je leven compleet!
Inmiddels is het ongeveer twaalf jaar geleden. “Je leert er mee leven maar accepteren kan ik het nog niet”. Ondanks ze er heel goed over kan praten en me van alles wil laten zien, hoe zij haar leven makkelijker maakt door de verschillende hulpjes.
En ja, ik moest er aan geloven! Ze had een eendje die ik in een theeglas moest doen. Gekookt water moest ik met mijn ogen dicht, in een theeglas doen. Jeetje wat was dat eng! Vertrouwen hebben in dat eendje die mij moet gaan aangeven dat mijn glas vol is. Waar hebben we het over, zei gaat mij vertrouwen of ik de eyeliners er wel goed op ga zetten terwijl ze het zelf niet eens gaat zien en ik maak me druk om zo’n eendje wat moet gaan piepen!
Wat een bijzondere dag en wat was ik blij met de eyeliners die ik heb mogen zetten, want haar ogen zagen er zo mooi uit!
